sabato 7 dicembre 2013

Presento la poesia semi seria di Rosa Bianca Cosentino

E U BAMMINIDDU SCINNI’ NDI LA TERRA…
Jera vicina la menzannotti
e u Bamminiddu dissi o Patri Eternu:
Sinti Papà, vulissi assicuratu
ca, finarmenti, scinninnu nn’a terra
nun truvassi lu ‘nfirnu addummatu!...
Vaiu a cripu di friddu ndi la paglia,
ma nun capisci nenti dda canaglia!
Cumu ‘un capisci quantu picciriddi
nascinu nni la paglia puviriddi
e, mentri u riccu mangia di lussu
u puviriddu si stuia lu mussu!
Dumila e ott’anni ca fazzu sta vita
dannu esempiu d’amuri e d’umirtà
ma chiddi di dda ssutta fanu sempre
a stessa vita di tant’anni fa.
Si l’omu resta sempri tali e quali,
sempri ‘n guerra ccu lu so vicinu,
tantu vali ca ì nun scinnu cchiu
e lu lassamu a lu so distinu…
si nti lu munnu cc’è sempri la guerra
cchi fazzu acchiana e scinni di la terra?”

Sinti u papà, - cci dissi u Patri Eternu -
l’omu, jè veru, jè n’essiri ‘ngratu,
renni odiu o pustu di l’amuri:
ma nuatri ‘un nna ma scuraggiari,
prima o duppu cci la ma spuntari…”
Lu Bamminiddu nun ristà cummintu
ma pp’ascutari a lu Patri Divinu,
scutì la testa tri o quattru voti
e scinnì ‘n terra a lu so distinu…

Rosa Bianca Cosentino

Cerca nel blog

Lettori fissi

Archivio blog