E
U BAMMINIDDU SCINNI’ NDI LA TERRA…
Jera
vicina la menzannotti
e
u Bamminiddu dissi o Patri Eternu:
”Sinti
Papà, vulissi assicuratu
ca,
finarmenti, scinninnu nn’a terra
nun
truvassi lu ‘nfirnu addummatu!...
Vaiu
a cripu di friddu ndi la paglia,
ma
nun capisci nenti dda canaglia!
Cumu
‘un capisci quantu picciriddi
nascinu
nni la paglia puviriddi
e,
mentri u riccu mangia di lussu
u
puviriddu si stuia lu mussu!
Dumila
e ott’anni ca fazzu sta vita
dannu
esempiu d’amuri e d’umirtà
ma
chiddi di dda ssutta fanu sempre
a
stessa vita di tant’anni fa.
Si
l’omu resta sempri tali e quali,
sempri
‘n guerra ccu lu so vicinu,
tantu
vali ca ì nun scinnu cchiu
e
lu lassamu a lu so distinu…
si
nti lu munnu cc’è sempri la guerra
cchi
fazzu acchiana e scinni di la terra?”
“Sinti
u papà, - cci dissi u Patri Eternu -
l’omu,
jè veru, jè n’essiri ‘ngratu,
renni
odiu o pustu di l’amuri:
ma
nuatri ‘un nna ma scuraggiari,
prima
o duppu cci la ma spuntari…”
Lu
Bamminiddu nun ristà cummintu
ma
pp’ascutari a lu Patri Divinu,
scutì
la testa tri o quattru voti
e
scinnì ‘n terra a lu so distinu…
Rosa
Bianca Cosentino
Bellissima questa poesia!
RispondiElimina